Ik vermoed wij vermoeden

De wereld van sekswerkers hangt losjes aan elkaar van vermoedens. De ene sekswerkers vermoedt dat de ander onder de prijs werkt. De klant vermoedt dat de sekswerker stiekem geniet van zijn weergaloze dikke buik. De belastingdienst vermoedt altijd dat sekswerkers meer verdienen dan ze opgeven. De politie vermoedt dat sekswerkers worden gedwongen tot het werk, en de rapporteur mensenhandel heeft zelfs een beroep gemaakt van ‘vermoeden’: die levert om de zoveel tijd een dik rapport op over vermoedens van mensenhandel in Nederland, voornamelijk onder sekswerkers. In die rapporten worden alle synoniemen voor ‘vermoeden’ gebruikt, want anders wordt zo’n rapport onleesbaar.

En My Red Light werd opgericht omdat er het vermoeden bestond dat daar behoefte aan was.

Een vermoeden is binnen deze wereld zo diep doorgedrongen, dat er zelfs protocollen voor bestaan. Vooral bij de gemeente Amsterdam. Daar bestaat het protocol: Melding vermoeden dwang en/of mensenhandel. Dit protocol is speciaal gemaakt voor exploitanten van raamverhuurbedrijven. Dus ook voor My Red Light.

Nu My Red Light (MRL) meer dan een jaar open is, zijn wij helemaal geïntegreerd in het wereldje. Wij hebben namelijk ook vermoedens. Een heleboel zelfs. Wij dachten overigens ook dat wij onder andere waren opgericht om onze ogen en oren open te houden, en verslag te doen van wat wij zoals meemaken, zien en horen, en vermoeden, en om daar vervolgens over te adviseren. Een advies gaat natuurlijk altijd over het willen verbeteren van een situatie. Waarom dachten we dat? Omdat wij een stichting zijn, en een stichting heeft bepaalde kenmerken, namelijk:

1. geen winstoogmerk

2. doelstelling

3. soms zelfs idealen

MRL heeft ze alle drie. Toch zijn we natuurlijk ook gewoon een raamexploitant, dat is onze corebusiness. MRL heeft 14 ramen, en die verhuren wij aan sekswerkers. Van de opbrengst van de huur betalen wij al onze vaste lasten, het kantoorpersoneel, en eventueel de nodige nieuwe spullen. Als wij winst zouden draaien, dan beslissen we met z’n allen hoe we dat uitgeven.

Bij de opening was er het vermoeden dat het kon, een exploitanten zijn, en idealen hebben. Natuurlijk waren we niet naïef! Die idealen zouden wel even duren voor ze behaald werden. Maar er stond ons niets in de weg, dachten we. Vermoeden we. Was ons beloofd.

Beloofd, ja. Alleen stond het niet op papier. Het was wel gezegd, wel duizend keer, door de oprichters, door de gemeente, door politici, door onderzoekers, door de burgemeester, door gewoon heel veel mensen.

Tot we open gingen.

Ineens was MRL ‘ gewoon een exploitant’ zoals de gemeente ons afgelopen jaar vele keren heeft laten weten. Zoals P&G292 ons liet weten. Zoals Proud ons liet weten.

Maar wacht even, we waren toch opgericht als experiment? Om uit te proberen of het mogelijk is om sekswerk te decriminaliseren? Om sekswerkers zelf aan het roer te laten staan? Om functies als een bestuur en een Raad van Toezicht zelf vorm te geven? Om dwang en mensenhandel te weren? Maar op de dag van opening wist niemand zich dat meer te herinneren. Het was niet alleen een vermoeden, het werd echt waar, de status van experiment verviel op de dag van opening. En de mensen die zo hard voor het project hadden gevochten, die keerden huiswaarts en lieten niets meer horen. De belangrijkste strijder voor het project overleed. En toen moest de werkelijkheid van alledag nog beginnen.

Hadden we ook maar enig vermoeden gehad van wat ons te wachten stond, zeer zeker was het huidige bestuur dan niet aan deze klus begonnen. Niet omdat we er niet in geloven, niet omdat we bang zijn om lansen te breken, maar omdat we nu vermoeden dat de hele oprichting aan elkaar hangt van foute aannames en ego’s. Maar dat is een vermoeden.

Intussen doen wij dagelijks het werk van een raamexploitant. De idealen hebben we maar even in laten vriezen. In ons dagelijks werk moeten wij voldoen aan alle richtlijnen en wetten en regels die er speciaal voor ons en andere exploitanten gemaakt zijn. Dat zijn er veel. Soms onverenigbaar. De lastigste is de verplichting dat wij bij een vermoeden van dwang en/of mensenhandel, direct de politie moeten bellen. Dat hebben wij nu vier keer gedaan.

1. De eerste melding ging over drie dames. De politie kwam, stapte zonder met ons te overleggen bij drie dames hun kamer binnen, riepen dat ‘kantoor’ zich zorgen maakt, controleerde de papieren en ging weer weg. Een paar weken later werden we op het matje geroepen bij de gemeente. Die wist ons te vertellen dat onze melding door ons niet goed was gedaan, want twee dagen te laat. Wij hebben een voorwaardelijke boete van 25.000,- euro opgelegd gekregen. Daar zijn we tegen in beroep gegaan.

2. Wij belden wederom, dit keer in verband met een jong meisje. We gingen haar huurcontract ook stopzetten. We hebben de politie een paar keer gebeld, en gevraagd of ze direct wilden komen want we gingen met het meisje praten (zo is het protocol). Ze kwamen niet.

3. Weer een melding, dit keer in verband met drie dames. De politie kwam. Maakte rapport op. En nu hebben we weer een oproep van de gemeente gekregen dat we op het matje moeten komen. Aanstaande dinsdag 6 augustus is het zo ver.

4. Weer een melding, een spoedmelding. Een dame had bekend gedwongen te worden. Ook hingen er vier pooiers bij ons rond. De politie kwam niet. De dame is inmiddels gevlogen.

Het is ons inmiddels duidelijk geworden dat de politie zwaar onderbezet is. Na heel veel miscommunicatie en boosheid tussen de politie en MRL, hebben wij dinsdag 1 augustus een goed gesprek gevoerd met hen. Zij gaven toe dat het allemaal soms niet lukt, en ze gaven ook inzicht in de werkwijze. Wij hebben inzicht gegeven in onze bange vermoedens, en hoe erg het is als exploitant om te melden en dan te zien dat er niks aan gedaan kan worden.

My Red Light heeft inmiddels diverse keren bij de gemeente aangegeven dat er sprake is van vermoedens dwang en/of mensenhandel, en wij hebben diverse keren aangegeven dat hun protocol rond het melden niet werkt. Die is namelijk zo opgesteld, dat je melding altijd verkeerd is gedaan. En als je iets verkeerd doet, krijg je straf van de gemeente. Hoe is dat protocol dan? Wie heeft het opgesteld, en waarom werkt het volgens ons niet?

Dat beschrijven we in de volgende column, vermoeden we.

Gepost op 1 augustus 2018